Auteur: Martine Reesink
Het lijkt wel alsof de duvel ermee speelt: overal om mij heen lees en hoor ik dingen over druk. En dan bedoel ik niet dat de mensen druk zijn, maar druk die je ervaart van buitenaf of van binnenin, van jezelf.
Ik werk het beste onder druk. Ik heb een bepaalde mate van stress nodig om te presteren. Helaas kan ik er alleen niet goed meer mee omgaan. Ik raak het overzicht kwijt en mijn lijf raakt overbelast door het te veel achter elkaar doen. Het is een gevecht op een gevecht. Het geeft aan dat het werk dat ik altijd gedaan heb, echt niet meer gaat. Dat wist ik natuurlijk al lang, maar steeds opnieuw rijst de twijfel in mijn hoofd. Steeds opnieuw probeer ik het toch weer en krijg ik het deksel op mijn neus.
Ik wíl iets bereiken
Vanmorgen hadden manlief en ik een verschil van mening aan de keukentafel. Ik heb, ondanks mijn afgekeurd zijn, nog steeds een bepaalde ambitie. Ik wíl iets bereiken en aangezien de mogelijkheden zeer beperkt zijn, heb ik Het lijkt wel alsof de duvel ermee speelt: overal om mij heen lees en hoor ik dingen over druk. En dan bedoel ik niet dat de mensen druk zijn, maar druk die je ervaart van buitenaf of van binnenin, van jezelf. Een soort van ‘Frozen’-fan: ‘let it go…’Ik wíl iets bereikenwat ideetjes op schrijfgebied. Vannacht heb ik daarover nagedacht. Manlief denkt dat ik niet kan slapen omdat ik nadenk over zulke dingen, maar de waarheid is dat de pijn in mijn gammele bekken en heupen me wakker houdt. Ik probeer dus te denken in mogelijkheden. Daarnaast gaat mijn hoofd gewoon meteen draaien als ik wakker ben en valt er niet te ontkomen aan deze razende gedachtentrein. Het opschrijven van mijn gedachten werkt ook nog eens als een soort gratis psychologische hulp. Win-win wat mij betreft.
Manlief sputtert dat ik te veel bezig ben met dat geschrijf. Dat het me energie kost die ik niet heb. Dat ik te veel projecten heb. Dat ik zo ‘s avonds niets over heb.
Ik vind dit moeilijk, want het klopt: ik heb ‘s avonds de pijp leeg en ben dan een schim van mezelf. Ja, het schrijven kost energie, maar het maakt ook dat ik me nog een beetje nuttig voel. Dat ik me mezelf voel. Alleen liggen en slechts ‘zijn’ werkt niet voor mij. Dan kun je me beter meteen onder de grond stoppen en daar wil ik nog lang niet liggen veel te koud!
Een soort van ‘Frozen’-fan: ‘let it go…’
Ik ben niet de enige die hiermee worstelt. Ik las een reactie van iemand op een bericht van een lotgenootje met blog. Iets met ‘bespaar je de energie, rakel de dingen van de dag niet op, leef gewoon je leven’. Een soort van ‘Frozen’-fan: ‘let it go…’.
werkt het niet. Niet voor mij tenminste. Ik heb een prima stel hersens en een bijzonder sterk eigen willetje. Schrijven helpt, het kost iets en levert iets op. Het maakt dat ik mijn hoofd op orde houd, mentaal gezond blijf.
Ik tel mee, in een wereld waarin ik zo vaak stil lijk te staan. Ik heb een gevoel van waarde en dat haalt de druk van mijn interne ketel. Een beetje, tenminste.
