Disclaimer: Ervaringsverhalen zijn persoonlijke verhalen van lotgenoten en representeren niet noodzakelijkerwijs de mening van de VED. Verhalen zijn altijd individueel en worden om die reden niet medisch getoetst.
Ik ben een echte wintersporter. Voor mij was en is er niets beter dan met mijn snowboard te gaan touren door de mooie witte bergen. Helaas lukt snowboarden mij niet meer. Tegenwoordig is naar het toilet wandelen op sommige dagen al genoeg sport. In het dagelijks leven maak ik voor de langere stukken gebruik van een manuele rolstoel. Die rolstoel zorgde er voor mij al snel voor dat er een hele nieuwe wereld aan mogelijkheden voor me openging. Ik kon weer meer (aangepast) gaan sporten, activiteiten ondernemen, kortom: ik had meer vrijheid. Ik ontdekte de mogelijkheid om toch weer die ervaring in de sneeuw te kunnen hebben, zonder dat ik daar lang voor moet kunnen staan. Ik zou gaan leren zitskiën.
Zitskiën! Zou ik dat kunnen: recht de berg af in plaats van schuin als een snowboarder? Belangrijker nog: zou mijn lichaam dit aankunnen? Ik ben altijd in voor een uitdaging en als ik het niet probeer, dan weet ik het niet. Ik ben gaan zoeken naar mogelijkheden om te kunnen zitskiën en kwam verschillende organisaties tegen die dit aanbieden. Na een tijdje op de wachtlist te hebben gestaan, kreeg ik mijn eerste indoor zitskiles.
O, wat was zitskiën moeilijk. Maar voor mijn lichaam was het lang niet zo belastend als ik had verwacht, dus dat smaakte naar meer. Na veel indoor lessen vond ik het tijd om het ook eens op een berg uit te proberen.
Skireis naar Oostenrijk
Via de DennisvanderZeijden Foundation vond ik een mooie vijfdaagse skireis voor mensen met een beperking. Dit zou een reis zijn met niet alleen maar zitskiërs, maar ook met mensen met allerhande beperkingen, zoals amputaties of spasmes, die met wat aanpassingen staand gaan skiën of snowboarden.
Eind januari was het zover: ik zou gaan skiën in Oostenrijk in het mooie plaatsje Grünau, waar een leuk, niet te groot en rustig skigebied ligt. Na een heel lange maar gezellige busreis waren we op woensdag in Oostenrijk aangekomen. Op donderdagochtend stond ik al op de piste en werd ik door Geert Schipper (hij heeft goud gewonnen op de paratriathlon bij de Olympische spelen) meteen in mijn zitski gezet. Toen brak het zweet me wel een beetje uit. Want ik miste meteen wat onderdelen aan de zitski.
Aan de zitski waarin ik in Nederland les had gehad, zat een beugel aan de achterzijde die mijn leraar vast kon houden. Zo kon hij mij overeind houden en helpen met remmen en sturen. Maar de ski die ik nu kreeg had dit niet. Geert ging zelf in zijn ski zitten en zei: “Glij maar”. Vol zenuwen zette ik me met mijn krukskietjes af en begon te glijden. Door de spanning van het alleen gaan werd ik zenuwachtig en lag ik direct op mijn zij in de sneeuw. Gelukkig had Geert wel iemand geregeld die mij overeind kon helpen, want dat was erg zwaar. Vanaf dat moment realiseerde ik me dat ik het helemaal zelf moest gaan doen.
De babypiste
Heel voorzichtig gleed en prikte ik me naar de babypiste. Daar begon het echte werk. Na nog een instructie van Geert probeerde ik de babypiste af te komen, met als resultaat dat ik na iedere bocht op mijn zij in de sneeuw lag. Hup, daar kwam mijn hulp weer aanrennen om mij overeind te zetten. Dit ging de hele eerste dag zo door. Bochtje, op mijn zij, bochtje, op mijn zij, enzovoorts.
“Ik was aan alle kanten bont en blauw, maar wat was dit gaaf!”
Ik was ondertussen aan alle kanten bont en blauw, maar wat was dit gaaf! En ik deed het zelf! Nog niet erg goed ‒ ik ben ook geen natuurtalent ‒ maar ik zat in de ski en deed het gewoon. Ondanks het constant omvallen kon ik alleen maar genieten en lachen. Voor mij was het knisperende geluid van een ski die door de sneeuw gaat op zich al een moment om van te genieten.
Dit is alle drie dagen zo gegaan. Op dag twee werden er wel allemaal kussens en polstering aangesleept om mijn knieën en heupen zoveel mogelijk te beschermen, omdat die al zo blauw waren dat iedere val pijnlijk was. Maar daar in de sneeuw kon ik alleen maar genieten.
Ik heb wel kleine stapjes gemaakt in die drie dagen. Van de babypiste zijn we naar de blauwe piste gegaan, met een langere afdaling en sleeplift. En iedere keer als ik twee of meer bochten achter elkaar kon maken, werd dit gevierd. Ik heb echt een heerlijke wintersportvakantie gehad.
De consequenties
Lichamelijk heeft het natuurlijk de nodige consequenties: van de blauwe plekken, de extra vermoeidheid en toegenomen pijn kan ik nog zeker drie maanden nagenieten. Is dit het waard voor mij? Daar kan ik alleen maar volmondig ‘ja’ op antwoorden. Soms moet ik dingen doen die goed zijn voor mijn hoofd en minder goed voor mijn lichaam. Deze keuzes zijn altijd bewust en de consequenties neem ik dan ook voor lief.
Ik ben me er zeker van bewust dat dit lang niet voor iedereen met EDS is weggelegd, zeker niet als het over zelfstandig skiën gaat. Sterker nog: ik zou het waarschijnlijk niet aanraden voor mensen met EDS. Aan de andere kant: als je zelf denk dat je het kunt of je wilt het sowieso een keer proberen, dan zou ik een organisatie zoeken en naar de mogelijkheden vragen. Als zelfstandig zitskiën niet gaat, kun je nog wel een keer de ervaring hebben dat iemand anders je mee de berg afneemt. Er zijn ontzettend veel mogelijkheden. Zoals het motto van de DennisvanderZeijden Foundation luidt: “Een grens is pas een limiet als je niet meer verder kunt.”
“Een grens is pas een limiet als je niet meer verder kunt”